Je beseft niet hoe graag ik volmondig ‘feit’ op de titel van dit artikel zou willen antwoorden. Helaas is het een regelrechte, foute assumptie. Een luxemerk en/of dure kledingprijzen geven je niet automatisch een garantie op een verantwoord productie. Je hebt geen garantie op betere arbeidsomstandigheden in de keten noch garantie op de duurzaamheid van je kledingstuk. Noch in de letterlijke, noch in de figuurlijke betekenis van het woord.
Waarop kun je dan letten bij je volgende kledingaankoop? Begin bij het etiket!
💡 Zoek naar keurlabels.
Die kunnen je een beeld geven over hoe mens- of milieuvriendelijk het item in kwestie is. Sommige certificeringen leggen de focus op mensenrechten (zoals bv. Fairtrade), andere op milieuvriendelijke productie (zoals bv. EU Ecolabel). Maar er bestaan ook keurmerken die beide aspecten omvatten (zoals bv. GOTS).
💡 Check uit welk materiaal het kledingstuk bestaat.
Je mag ervan uitgaan dat stoffen als polyester, viscose, zijde, katoen en leer eigenlijk allemaal een negatieve invloed op het milieu hebben. Wanneer mogelijk, geef liever de voorkeur aan lyocell, hennep, biologisch linnen, bamboe, biokatoen of EcoVero. Dat is misschien kort door de bocht, maar hun impact is aanzienlijk lager.
💡 Kijk ook eens naar het land van productie.
Wanneer je Bangladesh, India of China leest, kan er al een belletje gaan rinkelen. Weet wel dat dit niet in álle gevallen rechtstreeks op onheil duidt, maar het geef een goede indicatie. Bovendien heeft kleding uit deze landen met zekerheid een enorm grote afstand moeten afleggen om tot bij jou in de winkelrekken te geraken. Die transportimpact mag ook niet worden onderschat.
Nog meer kennis verwerven over het duurzame modelandschap? Lees ook:
Vond je het artikel waardevol? Dan kan je mijn blog een duwtje in de rug geven!
2 thoughts on “Feit of fabel: dure merken doen het automatisch beter op vlak van mens en milieu”