Goodbye fast fashion. Hello slow fashion closet!

Ik weet maar al te goed hoe het eraan toe gaat in de kledingindustrie die op dit eigenste moment als een sneltrein voortbeweegt. Tenminste, dat dácht ik. De donkerste kant van deze nijverheid drong eigenlijk pas echt tot me door toen ik onlangs de documentaire The True Cost op Netflix bekeek. Het is een ware aanrader voor iedereen, gezien de hoofdvraag van deze eye opener als volgt luidt: “Wie betaalt de prijs van onze kleren?”. De inhoud van de documentaire omvat een scherpe analyse van de impact die wegwerpmode (aka ‘fast fashion’) heeft op mens, maatschappij en natuur. Na het zien van deze documentaire brak er iets in mij dat al veel eerder had moeten breken en die gedachten deel ik graag met jullie.

Zoals het er vandaag aan toe gaat, kan het eigenlijk niet langer. Trends wisselen elkaar razendsnel af en bijna wekelijks hangen er een nieuwe, goedkope kledingstukken in de rekken van grote modeketens. Bij dat feit zouden onze wenkbrauwen al moeten gaan fronsen. Voor zij dit het nog niet goed beseffen: textiel is ná olie de meest vervuilende industrie ter wereld. En grote bedrijven die hierin actief zijn, hebben ons compleet gebrainwasht waardoor we continu verlangen naar ‘iets nieuws’. Wist je dat een kledingstuk tegenwoordig gemiddeld vier keer gedragen wordt? Ik schrok me een ongeluk. Fast fashion is hét wegwerpmodel dat is gaan bepalen hoe kleding gekocht en verkocht wordt. Een model dat enkel en alleen rekening houdt met de belangen van grote bedrijven. Hoe meer goedkope kleding wij kopen, hoe rijker de bedrijven en hoe armer de medewerkers die in erbarmelijke fabrieken de kledij produceren.

We buy things we don’t need with money we don’t have to impress people we don’t like.

Het zijn dan ook de verhalen van de werknemers uit de industrie zélf die me het meest zijn bijgebleven uit de documentaire ‘The True Cost’. Vooral het gedeelte over rampen in Bangladesh hebben me hard geraakt. Je hebt het in der tijd waarschijnlijk zelf op het nationaal nieuws of op sociale media zien verschijnen: In 2013 vielen er 1000 doden na het instorten van een textielfabriek in Bangladesh. In enkele dagen werden 1000 mensenlevens (en meer: denk aan familie en vrienden!) verwoest omdat ze in erbarmelijke omstandigheden werken. Of zeg gerust leven, want ze kloppen ondenkbaar veel uren om aan de vraag van de grootste, internationale modeketens te voldoen. En waarom? Om jou en mij wekelijks van de allerlaatste, zogenaamde trends te voorzien. En wat heeft de gemiddelde consument er ondertussen uit geleerd? Niet veel.

Gelukkig ontstaan er ieder jaar meer mens- en milieuvriendelijke labels die verandering willen brengen in het huidige, belastende mode-systeem. Geen massaproductie meer maar duurzame mode die jaren meegaat, die weinig belastend voor het milieu is én bovendien geproduceerd wordt onder menswaardige omstandigheden. Denk maar aan het Belgische LNKnits of het Nederlandse O My Bag. Er zijn steeds meer merken en initiatieven te vinden die, ieder op hun eigen manier, bijdragen aan de verduurzaming van de kledingindustrie. Maar niets verandert écht als jij en ik onze aankopen blijven doen bij onze oh-zo-geliefde ketens als Zara, Benetton, H&M, Esprit…

Slow Fashion is not your typical seasonal fashion trend, it is a movement that is steadily gaining momentum and is likely here to stay.

Natuurlijk zou het fout zijn om niet in eigen boezem te kijken… Ik voorzie jullie tenslotte al meer dan 4 jaren geregeld van modeverhalen en modenieuws. In 2017 probeerde ik nog een mooie balans in mijn garderobe te creëren. Ik was ervan overtuigd een goede mix gevonden te hebben tussen handgemaakte designs, ecologische kledingstukken en koopjes die ik deed in grote ketens. En ik schrijf bewust ‘koopjes’. Want dat zijn het. Wie betaalt er €5 voor een t-shirt zonder zich af te vragen welk proces er voorafging om dat stuk zó goedkoop tot bij jou in de winkel te krijgen? Ik was zo iemand. En hoe meer ik die vraag herhaal, hoe vervelender ik het vind. Aan het begin van dit jaar kwam ik (eindelijk) tot de conclusie dat ik helemaal geen zogenaamde ‘balans’ meer wil maken. Ik wil dat de inhoud van mijn kledingkast vollédig duurzaam wordt.

En waarom ga ik nu pas over tot actie? Het excuus dat ik altijd gebruikte om (nog) niet voor de volle honderd procent ecologisch verantwoorde keuzes te maken is het meest gebruikte excuus ooit: duurzame mode is duur. Maar in plaats van ‘duur’ zouden we het beter ‘eerlijk’ noemen. Duurzame mode weergeeft de echte prijs die je eigenlijk voor een kledingstuk zou moeten betalen. Hetgeen dat ik wil proberen bewijzen, is dat je niet rijk hoeft te zijn om  weloverwogen keuzes te maken. De reden dat ik dit verhaal op mijn blog breng, is omdat ik al jáár en dag mijn garderobe met jullie deel, maar ook omdat ik hoop dat ik enkelen onder jullie inspireer om ook na te denken over hetgeen dat je in je (virtuele) winkelmand zwiert.

Dat ik vanaf 2018 voor een duurzame garderobe ijver, is een persoonlijke doelstelling. Mijn individuele keuzes zullen geen wereld van verschil maken, maar als we allemaal zo blijven denken, dan blijven we ter plaatse trappelen. Wat is die uitdrukking weer over dat alles begint bij jezelf? Juist, ja. Missie propere kledingkast is voor mij officieel begonnen. Weet goed dat ik absoluut niét met de vinger wil wijzen. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen voor zichzelf de beste keuzes maakt.

Liefs,
Eline